مستی در واقع قرار گرفتن در جریانی است که قشر پیشانی مغز کارکرد اش پایین آمده و فرد هوشیاری اش کم می شود. مستی حالتی لذت بخش در ادوار مختلف زمان دیده شده و انسان مادام در پی تجربه آن بود است. حال چرا کم شدن هوشیاری این همه برای انسان لذیذ بوده دلایل مختلفی می تواند داشته باشد. شاید به خاطر آن است که باید ها و نباید ها و خوب ها و بدها و حساب و کتاب های و در کل قضاوت ها که پایه های دنیا را می سازند کارکرد شان بر گرفته شده از قشر پیشانی مغز و در هوشیاری است. برای ما فرار کردن از واقعیت و هوشیاری که چه بسا آلوده به جریان ماده است، بسیار دلنشین و زیبا ست. وقتی صحبت از مستی می شود ذهن ما به سرعت به سمت الکل و شراب کشیده می شود حال آنکه همچون نشئگی که حاصل از مورفین نیست بلکه به صورت مصنوعی ما آن حالت را با بالا و پایین بردن انتقال دهنده های عصبی در وجود خود پدید می آوریم مستی نیز حاصل از مصرف الکل نیست بلکه ما به صورت مصنوعی با استعمال الکل کارکرد قشر پیشانی را پایین می آوریم و طبق مطالب بالا مستی را تجربه می کنیم ولی تجربه مستی که از رهایی باشد، در سراسر جریان فکری ما موجودیت پیدا می کند و قشر پیشانی را کم کارکرد می کند و به ما احساس لذیذ می دهد بسیار متفاوت است از مستی که برگرفته از شراب و باده است. همان طور که نشئگی که حاصل از رفتن در طبیعت و دیدن زیبایی است یا خوردن یک غذای مطبوع یا بوییدن یک عطر زیبا یا یک رابطه جنسی عاشقانه و مباحث این چنین می باشد، بسیار متفاوت است از نشئگی برخواسته از مصرف مورفین که تجربه روانی را باز نمی کند و فقط از لحاظ بیولوژی به انتقال دهنده عصبی سروتونین که آرام بخش  و خواب آلوده می کند، تحریک می رساند و به ظاهر فرد در لذت غوطه ور است ولی لذتی که بسیار متفاوت با واقعیت را تجربه می کند، مانند برقرار کردن رابطه جنسی با یک معشقوقه مطلوب دور افتاده یا انجام داد خود ارضایی که در دو عمل جریان ارضا جنسی اتفاق می افتد ولی کیفیت آنها با هم بسی متفاوت است. حال مستی هم جریان مشابهی دارد بذات مستی از کائنان و روحانیان در رابطه با معبود بر گرفته شده و زمانی که آنها می توانستند از جسم و ماده و باید ها و قضاوت ها فاصله بگیرند و خود را در مآمن امن حضرت دوست قرار بدهند به اندازه کفایت و طبیعی و زیبا در قشر پیشانی آنها کارکرد پایین آمده و در مستی جریان پیدا می کردند و از جسم و ماده و آنچه درآمیخته با رنج است کمی فاصله می گرفتند. مستی جلوه ای از روحانیت است و در روحانی ترین افراد چون بزرگان ادیان و عرفا و ادبا بارها به آن پرداخته شده است به عنوان مثال حافظ شیرازی جز عشاق و ادبا و عرفا عرصه موجودیت انسان برای ما ایرانیان بوده در تمام ابیات که در وصل اتفاق افتاده و در ارتباط عمیق با حضرت دوست از مستی و می و باده سخن می گفته و نمونه های این چنین کم نیستند. مستی بر گرفته شده از ارتباط امن با یک منبع مطمئن که خدا تلقی می شود، اجازه به ما می دهد که دست از منطق برداریم و برای پیدا کردن امنیت اینقدر فکر و حساب و کتاب نکنیم و این مطلب باعث می شود که قشر پیشانی که مادام درگیر ارزیابی و تطابق ما با محیط است فرصتی برای استراحت پیدا کند و جسم ما آرام شود. قبول کردن امنیت و قرار گرفتن در سیطره حضور و حکومت الهی باعث می شود که مسئولیت را از دوش مان کمی کم کنیم و بتوانیم بنشیم و آرام و مست شویم و به زندگی که اول و آخر و مالکیت برای خداوند باریتعالی است نگاه کنیم و از آن استفاده کنیم و لذت ببریم. از آن چه در اختیار ما گذاشته شده رها بشویم و بدون دغدغه هایی که برگرفته از ناامنی است به لمس زندگی بپردازیم. به قول معروف که مستی و راستی، یعنی دیگر جنگی وجود ندارد برای بدست آوردن چیزی که دروغ گفته شود و ریا و زشتی نشان داده شده و آنچه است رها کردن بیرون است و نشستن در مامن امن درون که متصل است به حضرت دوست که خودش قرار است پیش برد، آنکه قرار است رود. حال آنکه ما نمی خواهد برنامه ریزی کنیم و مسئولیت و باید ها و قضاوت ها و سفتی ها و سختی ها را بر دوش بکشیم. مستی چشمان ما را آرام و عضلات ما را شل می کند و جوری می نشینیم که دیگر به من مربوط نیست که چه کنم که دیگر مغزم کار نمی کند و آنچه در پی ارضا آن حال دلم خوب باشد به آن می پردازم وقتی مستی در پی رهایی و تعلق به خدا یا هر جریان جز خود ما باشد ما را والاتر و زیباتر می کند چون شکل آن جریان می شویم و اگر مصنوعی باشد و در سیطره وجود ما ریشه نداشته باشد و به خاطر مصرف الکل قسمتی از مغز ما مختل شده باشد درگیر زشتی و سراسیمگی و افسار گسیختگی و حیرانی می شویم. این گم گشتگی چون نقشه ای در آن نیست دردناک و سیاه است و مالامال تنهایی بدون قرار گرفتن در یک امنیت کامل می باشد و امید به آنکه در زیبایی و وصل و سفیدی غوطه ور بشویم.